Geograficznie wyspa Flores położona jest na amerykańskiej płycie kontynentalnej, około 24 km od wyspy Corvo i około 250 do 350 km (w zależności od położenia) od grupy centralnej i około 600 km od najbardziej wysuniętej na wschód wyspy Santa Maria. Jej położenie tak daleko na zachód od Atlantyku powoduje różnice klimatyczne w stosunku do pozostałych wysp, przy czym temperatury są bardziej umiarkowane przez cały rok. Na tej wyspie występują dwukrotnie większe opady deszczu, dlatego jest ona najbardziej wietrzna. Zaletą tak dużej ilości deszczu jest to, że jest to również najbardziej zielona wyspa na całym archipelagu i często nad całą wyspą roztaczają się wspaniałe tęcze.

Flores, z miastem Fajã Grande na zachodnim wybrzeżu, jest dumna z faktu, że jest jednym z najbardziej wysuniętych na zachód punktów w Europie. Około 4000 mieszkańców wyspy mieszka w miastach rozciągających się wzdłuż bardzo poszarpanego i niezwykle stromego wybrzeża, gdzie wzdłuż wybrzeża wokół wyspy znajdują się niezliczone wysepki. Flores jest podzielone na dwie gminy: Santa Cruz das Flores, stolicę położoną w środkowej części wschodniego wybrzeża, oraz Lajes das Flores na południowym wybrzeżu. Większość ludności mieszka w tych dwóch miastach.... a prawdę mówiąc, w osadach.

Odkryta rzekomo w 1452 roku przez nawigatora Diogo de Teive, po powrocie z Terranova, osada Flores rozwinęła się na dużą skalę dopiero pod koniec XV wieku za sprawą flamandzkiego szlachcica, który przywiózł ze sobą rośliny uprawne i zwierzęta gospodarskie. Jednak podobnie jak to miało miejsce na innych wyspach Azorów, osadnicy nie byli początkowo zainteresowani tradycyjnym rolnictwem, lecz uprawą pasteli, która była znacznie bardziej opłacalna. Jedynym problemem było położenie i izolacja wyspy oraz fakt, że statki miały bardzo nieregularne rozkłady jazdy, co bardzo utrudniało eksport ze względu na wzrost kosztów. Wszystko to doprowadziło do porzucenia uprawy pasteli na początku XVI wieku. Mniej więcej w tym samym czasie przybyli nowi osadnicy – ​​tym razem z Portugalii – i zaczęli uprawiać niezwykle żyzne ziemie, uprawiając zboża, pszenicę i warzywa. Po raz kolejny, ze względu na trudności z eksportem bogatych zbiorów i brak poprawy warunków życia, wielu osadników zdecydowało się opuścić wyspę i wyemigrowało do Ameryki w poszukiwaniu lepszego życia.

Brak postępu i niewielki rozwój gospodarczy utrzymywał się aż do XX wieku, gdy rozwinął się przemysł wielorybniczy. Działalność ta została zapoczątkowana przez amerykańskich wielorybników już w 1860 r., a swój szczyt osiągnęła w połowie lat trzydziestych XX wieku. Chociaż dochody wyspy poprawiły się na krótki czas, działalność ta nie przyniosła korzyści większości ludności, która w dalszym ciągu żyła w wielkiej biedzie i ubóstwie. z tego powodu przepływ migracyjny był kontynuowany.

Dopiero w połowie XX wieku na wyspie Flores zaczęto dostrzegać oznaki nowoczesności. Najpierw portugalska marynarka wojenna zbudowała bazę w gminie Lajes (na południe od wyspy), następnie Francuzi zbudowali wojskową stację radiową do kontroli międzynarodowego ruchu radiowego. W rezultacie w wyniku tych zmian powstała sieć elektryczna i drogowa, a w 1986 roku Flores wreszcie otrzymało lotnisko. Jednak rozwój wyspy przebiegał w bardzo powolnym tempie i – dla wielu z nas jest to nie do pomyślenia – jednak dopiero w 1986 roku w mieście Fajã Grande po raz pierwszy zobaczono telewizję! Na wyspie także działa już kino. Jednak emigracja trwa nadal i na przestrzeni kilku stuleci wyspa straciła ponad połowę swojej populacji.

Ci, którzy się nie poddali, nadal utrzymują się głównie z rolnictwa i hodowli zwierząt, a swoje nadzieje pokładają w rozwoju turystyki, branży wspieranej przez Unię Europejską, która zainwestowała w kilka projektów mających na celu poprawę tego sektora, wykorzystując ogromny potencjał wyspy.

Flores, wyspa pełna uroku, to prawdziwa perła Atlantyku, która zasługuje na odkrycie!