W stosunku do pozostałych wysp grupy centralnej, Pico jest najbardziej wysuniętą na południe wyspą, położoną około 8 km od Faial, 15 km od São Jorge, 80 km od Graciosa i 100 km od Terceiry.

Zbocza tych obszarów łagodnie sięgają do wybrzeża, które jest nierówne, z dziwacznymi formacjami skalnymi, z których najbardziej imponujące znajdują się na północnym wybrzeżu, gdzie można zobaczyć liczne łuki, jaskinie, szczeliny i tunele. Wspaniałym i unikalnym przykładem tych formacji skalnych jest Arcos do Cachorro, formacja perforowana licznymi tunelami i jaskiniami, położona w zatoce o tej samej nazwie, na północno-zachodnim wybrzeżu.

Pico oferuje dobrą sieć dróg, umożliwiającą dostęp do całego wybrzeża i wnętrza wyspy. Można przejechać przez obszary dzikiej urody, ze wspaniałymi widokami na Atlantyk i sąsiednie wyspy, a majestatyczny Pico alto jest uderzającym i zawsze obecnym elementem ich krajobrazu.

Pico jest najmłodszą ze wszystkich wysp archipelagu, szacuje się, że wybuchy wulkanów miały tu miejsce około 300 000 lat temu. To wyjaśnia cienką warstwę próchnicy na skale wulkanicznej, odkrytą przez pierwszych osadników w drugiej połowie XV wieku, kiedy zaczęli uprawiać ziemię. Ze względu na takie warunki gruntowe uprawa drzew owocowych i winorośli stała się bardzo ciężką pracą... i tak jest nadal! Inne świadectwa wulkanicznej przeszłości – tylko w ciągu ostatnich 500 lat Pico Alto miało cztery erupcje, ostatnia miała miejsce w 1718 r. – to niezliczone pola lawy rozlane w wyniku erupcji wulkanów (zwane przez wyspiarzy „tajemnicami”, ponieważ było to „tajemnicze” skąd tyle pecha) i czarne skały lawowe, które można znaleźć na całej wyspie. Aby odzyskać cenne pola uprawne, te skały lawy ułożono w małe piramidy, tak zwane „maroiças”, które dodają ciekawego aspektu krajobrazowi Pico.

Jest też pozytywna strona dziedzictwa wulkanicznego, od początku osadnictwa aż po dzień dzisiejszy używano kamieni z czarnej lawy do budowy typowych kamiennych domów i murów, które chroniły winnice przed silnymi wiatrami wiejącymi od morza.

Większość ludzi mieszka na obrzeżach wyspy, gdzie wewnętrzny masyw wulkaniczny pozostawił trochę miejsca, a około 15 000 mieszkańców uprawia małe tarasy na obszarach o ograniczonym dostępie w pobliżu wybrzeża. Głównymi uprawami na wyspie Pico są owoce, warzywa i winnice. Zbocza sąsiadujące z masywami wulkanicznymi porośnięte są cenną i bujną roślinnością, z przewagą wrzosów i cedrów. Na wyżynach, gdzie nadal można spotkać las Laurissilva – który w przeszłości pokrywał dużą część obszarów w pobliżu wysp Morza Śródziemnego i Atlantyku – eksploracja rolnicza jest prawie niemożliwa. Północne wybrzeże jest gęsto zalesione i mniej zaludnione, natomiast południowe wybrzeże jest zaludnione aż do najwyższych obszarów i maksymalnie uprawiane.

Historia Pico jest powiązana z historią Faial, gdyż przez wiele lat Pico była uzależniona od sąsiedniej wyspy i do dziś jest w pewnym sensie zależna administracyjnie od Faial – wyjaśnia to fakt, że Madalena uważana jest jedynie za główne miasto, a nie za stolicę Pico. Pico zostało odkryte w tym samym czasie co Faial i wkrótce po jej zasiedleniu – początkowo w okolicach miasta São Roque na północnym wybrzeżu.

Pierwsze winorośle Verdelho sprowadził na Pico z Madery Frei Pedro Gigante. Był to początek wielkiej tradycji winiarskiej, która jednak rozwinęła się dopiero po erupcjach wulkanów w latach 1718 i 1720, uprawa winnic na terenach pokrytych lawą była bardzo ciężką i niewdzięczną pracą. W okresie największego rozkwitu winiarstwa wino Pico było cenione na całym świecie i eksportowane do wielu rodów królewskich, nawet tych tak odległych jak Rosja, a także do wielu europejskich rodów szlacheckich. W drugiej połowie XIX wieku przemysł winiarski i rybołówstwo stanowiły większość dochodów mieszkańców Pico, jednak to miasto Horta – stolica Faial – odnosiło największe zyski i sławę z wina, gdyż stamtąd prowadzono eksport i stamtąd wychodziły beczki z etykietą „Vinho do Faial”. Pod koniec XIX wieku, po tym jak filoksera zniszczyła dużą część winnic, przemysł winiarski podupadł, a przemysł wielorybniczy stał się ważnym filarem gospodarki wyspy. W 1983 r. zakończono połowy wielorybów (jeszcze przed całkowitym ich zakazem w 1989 r.) – ponieważ przestały być one opłacalne, zastąpiono je połowami tuńczyka i przemysłem konserwowym, który do dziś jest największym źródłem dochodów regionu.

Dopiero budowa własnego lotniska w 1982 r. i inwestycje Unii Europejskiej oraz powracających emigrantów pozwoliły Pico zwiększyć swoją niezależność od Faial i podtrzymać nadzieje na rozwój turystyki. Dzięki swojej doskonałej lokalizacji wyspa Pico oferuje swoim gościom możliwość podziwiania wspaniałych wielorybów, ponieważ jej wybrzeże nadal jest jednym z ulubionych miejsc tych ssaków, których można spotkać na tym obszarze około 20 gatunków. Dzięki innym wspaniałym atrakcjom, majestatycznemu Pico Alto i nieopisanemu dzikiemu pięknu, wyspa Pico ma wszystko, co zachwyci miłośników przyrody, szukających wyjątkowych wrażeń, które zapamiętają na całe życie.