Wyspa „wdzięczna” – swoją nazwę zapewne zawdzięcza urokliwym, delikatnie pofałdowanym krajobrazom, naznaczonym niewielkimi skupiskami niskich gór, porozrzucanymi wzniesieniami i niewielkimi stożkami wulkanicznymi, z których zdecydowana większość nie osiąga wysokości 100 metrów. W przeciwieństwie do innych wysp, populacja koncentruje się w głębi lądu. Jej przydomek „biała wyspa” wynika prawdopodobnie z faktu, że na południowym wybrzeżu, gdzie zbocze Serra Branca łączy się z morzem, znajdują się czyste skały.

Historycznie rzecz biorąc, losy Graciosy zawsze były ściśle powiązane z losami jej sąsiadów, Terceiry, Faial, Pico i São Jorge, ponieważ to właśnie stamtąd w połowie XV wieku odkryto tę wyspę. Zaludnienie rozpoczęło się wkrótce po jej odkryciu, a pierwsi mieszkańcy przybyli z kontynentalnej Portugalii. Dzięki bogactwu gleb i gładkości rzeźby terenu, a także temu, że Graciosa uchroniła się przed klęskami żywiołowymi, szybko rozwinęło się tu rolnictwo, którego głównymi uprawami były zboża i winorośl.

Jak to było w tamtych czasach w zwyczaju, sława i dobrobyt wyspy przyciągnęły wielu korsarzy, a w związku z koniecznością ochrony wybrzeża zbudowano pas obronny, w skład którego wchodziło aż 13 fortyfikacji. Bogactwo gospodarcze wyspy osiągnęło swój szczyt w XVIII wieku, kiedy ataki piratów osłabły, a wyspa stała się głównym producentem zbóż i wina na całym archipelagu. W drugiej połowie XIX wieku los wyspy się odmienił, kiedy filoksera zniszczyła większość winnic, pozbawiając środków utrzymania rodziny utrzymujące się z tej produkcji. Spowodowało to falę emigracji do Stanów Zjednoczonych i Kanady w XX wieku, zmniejszając populację wyspy o połowę.

Obecnie pozostałych 5000 mieszkańców w dalszym ciągu utrzymuje się głównie z rolnictwa, uprawy winorośli i hodowli zwierząt, a produkcja mleka staje się głównym źródłem dochodu wyspy. Siedziba administracji Graciosa zlokalizowana jest w urokliwej wiosce Santa Cruz da Graciosa, gdzie żyje około 1800 mieszkańców. Prawa miejskie otrzymała w 1486 r. w związku z rozwojem gospodarczym wynikającym z wyjątkowej produkcji rolnej.

Wyspa Graciosa nigdy nie podniosła się z recesji spowodowanej upadkiem przemysłu winiarskiego. Nawet po wybudowaniu lotniska w 1981 r. i późniejszej rozbudowie w 2001 r. wszystkie połączenia ze światem zewnętrznym odbywają się przez wyspę Terceira, jej „starszą siostrę”.

Wiejska i zielona Graciosa oferuje przede wszystkim spokojne otoczenie o zdrowej prostocie, idealne dla wszystkich, którzy chcą uciec od gorączkowej codziennej rutyny i znaleźć pełny relaks.